Tincomalee en Niaveli

Omdat hier alles inderdaad zo overweldigend is helpt het schrijven op deze blog me. Zoals een ondergedompelde spons zich volzuigt en alles zoveel mogelijk vasthoudt, zo wil ik het hier ook in me opnemen. Het neerschrijven helpt hierbij, Even terugblikken, pennen dan en zo de indrukken of belevenissen onthouden, samen met de foto's die hier vollen bak genomen worden. Dat jullie kunnen meelezen is mooi meegenomen. Mijn ma zal nog nooit zoveel geweten hebben over onze belevenissen. Zeg nu zelf, wat kan je antwoorden als ze vragen hoe je het hebt gesteld. Dat kan je toch niet in 1,2,3 zeggen. Ze zal content zijn met de verhalen en zich hopelijk niet teveel zorgen maken.

De kroost kon op vraag eens een ochtend uitslapen eergisteren. Hoewel Matthijs  er toch  als de kippen bij was en eens op zijn eentje wou rondtjolen in de straatjes en steegjes. Leen en ik bezochten het dorpje of liever strandje van Niaveli. Weer een plaatje uit een boekje. Er waren heel wat schoolreizen op die dag die het strand bezochten. Alle jongens en meisjes keurig in een wit pakje. De meeste meisjes met 2 zwarte vlechtjes, de jongend met das. Gedisciplineerd in 2 rijen, de tijd van hun leven aan de zee. Enkel voeten in het water en vooral niet te ver het water in. De leerkrachten hadden het goed in de gaten, de leerlingen gehoorzaamden keurig. Ze hadden toch veel plezier precies. Een kinderhand is hier nog snel gevuld.? Hun glimlach straalde. Nog meer toen wij foto's van hen begonnen nemen. Ze voelden zich gevleid. Zeker die ene jongen. Op zijn das stond ‘prefect’ geschreven. Dat betekent dat hij beschikt over een bepaald talent en wat meer verantwoordelijkheid krijgt. Klasverantwoordelijkeb zouden wij hem noemen zeker?

Namiddag en gisterochtend opnieuw duikmomenten. Hierbij is dat hoofdstuk afgerond. We hebben het gezien denk ik. Mart en Jona namen enkele foto's. Ik postte er al een paar, ook al geven die nooit de werkelijkheid weer. Maar je hebt zo toch een beetje een idee van wat de onderwaterwereld jullie te verbergen heeft. Vooral Nemo, die zich met de kleine kroost schuilhoudt in zeeanemoontjes, roepen iets teders en lieftalligs op. Het schattige van lentekuikentjtes zou ik zeggen. Onder ons nu 2 gebrevetteerde padi open water divers. Ze zijn geslaagd na een toets van Ruven, de divemaster, die ons een pluim gaf. Hij had eerlijk gezegd wat opgezien tegen de grootte van onze groep. Achteraf vond hij ons aangename, rustige duikers die geïnteresseerd waren. Wie durft ons nog salonduikers noemen!

Het heeft lang geduurd, onze gasten willen een simkaart zodat ze zich niet meer afgesloten voelen van de wereld. Het WiFi gedoe werkt wel, maar eens we er hebben zitten ze er allemaal op. Ik dan ook nog een deel van de koek en het zootje ligt plat. Het feit van niet altijd bereikbaar te zijn of op elk moment iemand iets te kunnen zeggen lijkt precies toch niet zo prettig. Dus, doe maar mannen, jullie zijn kinderen van deze tijd. Ik zet het wel op de blog als het gaat en past.

Shamaal bracht ons tegen de avond naar ‘marble beach’, een strand die in de ochtend oplicht zoals knikkers in de zon. Hij bracht ons hierheen omdat het niet genoteerd staat in reisgidsen en vooral bezocht wordt door locals. Het was inderdaad zo. Eens we in het zoute sopje lagen viel ons spierwit vel ferm op tussen al dat  bruin. Het waren opnieuw schoolreizigers. Deze keer mochten ze toch in het water omdat de zwemzone nu afgebakend was. Het waren hoofdzakelijk tieners, of pubers die samen veel plezier maakten. Ze scandeerden de naam van hun school terwijl ze piramides maakten waar ze achteraf onder geklap en gedans tuimelend van sprongen. Een paar gluurden heimelijk naar Mart in bikini.. Gelukkig heeft ze  een Vlaamse gladiator mee, die haar beschermt, en elke bedreigende blik van een kleurling giftig bekijkt.  Moest er maar iemand het in zijn hoofd halen zijn prinses het hof te maken. Het zou zijn besten dag niet zijn denk ik. In the shower, mens only, had ik veel bekijks als witte puit. De bruine locals maakten voor deze rariteit plaats en gaven me onmiddellijk een douchestraal voor mijn alleen. Ergens toen ik hen begon nat te spetteren moet hun rupee gevallen zijn dat ik een mens was. (Is wel een beetje overdreven, maar het geeft wel weer dat ik op mijn eigen precies een attractie was)

De avond en ons stranddorp Trincomalee werd afgesloten laat in de avond met krabben vangen. Hiervoor heb je nodig: zaklampen, een stok, enkele Vlaamse enthousiastelingen en tot slot een sri lankese surferboy waar menig tienerharten sneller van begint te slaan. Als het donker wordt, komen de krabben uit het water, graven een holletje in het zand waar ze in gaan rusten. Ze vangen deden we op 2 manieren. Ofwel lichtten we met de zaklamp op de uitdienende golven en zag  je de krabben opschrikken door het licht waardoor ze  snel naar de zee crosten. Ze verwachtten de snelle benen en vooral de moordende stok van onze beachboy niet en belandden voor ze het wisten in een emmertje. Een tweede manier was zoeken naar gaten in het zand. Zijn arm verdween heel diep in zo’n gat in het zand tot die bijna tot aan zijn oksel verdween. Hij brabbelde iets onverstaanbaars, trok zijn arm vliegensvlug uit het gat en snelde naar de spartelende krab die kort, maar krachtig gezegend werd door de stok. Het gelach, gechiegel en gekir gaf iets weer van het plezier en de spanning die de activiteit in zich had. Dit werd nog groter toen de stok werd doorgegeven en een paar van onze handen in zo’n gat moesten verdwijnen. Van onze eigen krabben die gevangen weet ik niet of er nog veel zal van te eten zijn, want ook dat is een kunst, ze proper vangen. Alles moet geleerd worden. Onze buit, echt een emmertje vol na nog geen uur vangen werd gereinigd, gespoeld en netjes bewaard in de koelkast. Morgen worden die klaargemaakt. Benieuwd of het gesmaakt zal worden. Ik vrees er een beetje voor dat onze verwende visfilet-zonder- graten-eters het gepruts al snel moe gaan zijn. Ik hoop dat ook hier geleerd wordt hoe verwend we thuis wel  zijn.