Monze

Monze

Het was een pittige rit. die ons in de kleren kroop. Als haringen in een ton in de warmte.   Vanuit de bergen opnieuw plat landschap onderweg. Je zaf gaandeweg ook betere huizen, meer auto’s en iets minder putten in de weg. Rond 15 u kwamen we toe in Monze. Het dorpje  daar waar Telma en Eva stage lopen. Ingecheckt in een eenvoudig hotelletje ongeveer 8 euro pp. Ontbijt inbegrepen. Minder luxe dan de 2 vorige, maar we hebben niets te kort. Uiteraard op verkenning en benieuwd naar de verblijfplaats van Telma en Eva.  Het stelt allemaal niet veel voor. Beetje kramakkelig  Maar ze hebben onderdak. Betalen hiervoor en volgens de normen hier betrekkelijk veel. 15€ per nacht per persoon. Maar goed ze hebben een beurs om dit te betalen. Na een rondgang doorheen het ziekenhuis (niet binnen) word je toch even stil. Het  is maar een triestige bedoening. De groepszalen, bed tegen bed. Het soort bedden. Het soort materiaal dat voor handen is.

Ik zie hier rolwagens die uiteen vallen. Als je dan weet welke bij ons op het werk aan de kant staan, wringt dat een beetje.  Om maar niet te spreken van de organisatie als ik het zo hoor. Jongens wat zijn wij verwende nesten. Goed om dit te beseffen hoor. Bijzonder om mee te maken voor Telma en Eva. Lessen voor het leven, heet dat zeker? 

Monze zelf is nog steeds Afrika. Een treffelijke supermarkt waar ze aardig wat voeding hebben. En verder straatventers en Vrouwers die je roepen om hun waar aan te prijzen of één van onze vrouwen te kopen. Met 4 blanke vrouwen op pad konden Wout en ik een aardig bedrag bijeen gescharreld hebben. We hebben het niet gedaan. Ze zijn ons immers meer dan goud waard.  Ik kocht een houten lepel en de dames kochten kitenges.  Dat is een lap stof van 2 m in de typisch Afrikaanse kleuren en patronen.  We blijven een bezienswaardigheid. Kwamen geen enkele blanke tegen. 1 meisje vroeg of ze samen met ons op de foto mocht. Kindjes volgen ons lachend.  Bewondering voor de mensen die hier dagelijks hun stalletje opbouwen, uitpakken en inpakken en om wat te verkopen denk ik dan?  Tussen enkele barakken met typische winkeltjes vonden we een naaiwinkeltje. Leuk om zien. 

Heleen, een Zambiaanse medestudent bracht ons lekkere frietas. Best te vergelijken met oliebollen, maar dan zoeter.  Haar verhaal is toch wel speciaal. Ze studeert verpleegkunde. Is de leeftijd van Nel en heeft al een kindje. Ze moet verplicht op school slapen. Dus ze gaat naar school. Om 16 u naar huis. Bakt fritas om te verkopen op school om haar  studies te kunnen betalen. Om 19 u terug naar school waar ze haar frietas verkoopt. Heel keurige en voorbeeldige studente als ik het zo hoor. Na haar studies wordt ze een plaats toegewezen ergens in Zambia. Dit betekent wellicht een verhuis. Voorlopig moet haar zus wachten met studeren omdat ze maar 1 student kunnen betalen in huis. Ook hier buig ik weer mijn hoofd en besef ik  hoe goed we het hebben. 

Om 21:40 in bed. Vroeg wakker natuurlijk. Vandaag opnieuw busrit voor de boeg naar Livingstone. Toeristische trekpleister. Maar eerst nog snel naar de markt, met name het naaiwinkeltje om van de kitenges een rok te maken en de zoom in te leggen tegen het uitrafelen. De naaimachines uit ons grootmoeders tijd, wordt bedient met de voet en stikt proper werk.  Onderweg zag ik nog een open kamion eieren passeren. Juist het is bijna Pasen. Soms is het wel echt om te lachen hoor. En nu dus op de bus. Livingstone lokt ons toe. Telma heeft er contact met een Zambiaanse vrouw die getrouwd is met een Nederlander en het één en ander geregeld heeft voor ons. Best geruststellend. Ga je ook mee? 

haringen in een ton
vervoer van dieren 
straatventers

hier koopt

Telma altijd haar bakenen

ingang ziekenhuis
oprijlaan ziekenhuis
het is een slinger
afmetingen nemen voor een rok
geef toe. Om te lachen toch!!!