Kitulgala en Ruwana Eliya

Na ons Continental breakfast sprongen dezelfde 2 Tarzans als gisteren samen met ons in een jeep om ons te begeleiden tijdens een canyoning. Hiervoor stapten we een stuk de heuvels in langs het riviertje. Eens boven, kwamen we  door natuurlijke glijbaantjes in de rivier, naar beneden. Af en toe moesten we vanaf een nogal grote hoogte het water inspringen. Mijn grenzen werden weer verlegd. .Het zijn altijd waterratten geweest. Misschien was ik wel de enige die in al dat plezier even achterom keek, diep ademhaalde en vol bewondering deze mooie natuur in me opnam. Ik hoop stilletjes dat ik niet de enige was.
De rit zetten we verder de bergen in richting Nuawera Eliya. De hoogste streek van Sri Lanka. Tot 2200m hoog. De temperatuur was hier Vlaams. Voor het eerst pull en schoenen nodig gehad. De streek is groen en bijzonder vruchtbaar. Je merkt overal keurige   tuinen met mooie groentebedjes. Wortelen, prei, ajuin, courgettes en nog veel meer. De arbeiders op het land doen dat primitief. Overwegend handenarbeid. De gebouwen ogen typisch Brits en de organisatie van het landschap ook. Een meer, een aangelegd park, een paardenrenbaan, de straatjes. Hun invloed is zichtbaar. Hier kwamen en komen de Engelsen hun thee halen. Tegen de heuvels zagen we de theestruiken net  zoals je in Frankrijk de wijngaarden ziet. In de avond liepen we de sfeervolle lokale markt door en snuisterden we in de vele groezelige shopjes met veel kitch en blingbling. Even twijfelden we over een bezoek aan de kapper omdat ze me vriendelijk wenkten en hun salon er precies uit midden vorige eeuw stamde. Het ging nog tof geweest zijn. De taarten, bij iets die op een bakker leek, zullen wellicht nonkel Johan niet onmiddellijk inspireren Het valt op dat alle mensen Engels spreken, toeristen aanklampen en hun waar willen verkopen. De Sri Lankanen in het oosten waren anders. Authentieker nog. Ik mis ze een beetje hier, al zijn ze vriendelijk hoor. 
De mist was ondertussen over de vallei gevallen. De wind gierde door dikke spleten onder onze deur en doorheen de kieren in het raam van ons koloniaal gasthuis. Het was precies herfst. We sliepen dus niet zo goed al straalde het huis wel iets uit. De inrichting, meubels en sfeer deed me denken aan het huis van mijn meter en peter. Deze morgen werd ons in een tea factory geleerd hoe thee geplukt, gedroogd en verwerkt wordt tot de ons gekende groene en zwarte thee. Dat weten we nu ook weer. De tocht naar onze volgende bestemming, Ella, maakten we per trein. We stoomden, want zo werkt deze trein hier nog, 2,5 uur door een uniek berglandschap. We zagen naast de vele theeplantages, de mooie groentevelden, de vele povere huizen van de theepluksters en de boeren. Hier zie je de armoede van de noeste werksters die dag in dag uit, droog of regenseizoen dagelijks 20 kg blaadjes moeten trekken tegen het karige loon van 500 rupees, wat iets meer dan 3 euro is. Daarmee moeten ze leven, hun kinderen kleden en onderwijzen. Daar zal ik beslist eens aan denken als ik  nog eens mijn zakje  lipton thee in kokend water drenk. Easton stond ons bij aankomst in Ella keurig op te wachten. Rijden er daar geen 2 Hollandse trezen met een gehuurde tuk tuk tegen zijn achterbumper. Beetje blikschade, allemaal niet veel, maar ze gingen er zich goedkoop vanaf maken. We konden toch een beetje in de bres springen en tot een goed vergelijk komen. Sri Lankanen zijn veel te nederig. Vanavond slapen we in een hotel van een klasse hoger. Vier sterren. Net aangeschoven aan een rijk buffet. Kostprijs 8€op . Als nu gevraagd wordt welke slaapplaats ik het best vond, dan vind ik de diversiteit ervan het mooie. Dit ging van basic, naar gewoon, gastvrij, tot nu eerder luxe. Dit bracht ons bij alle lagen van de bevolking. Dat wilden we net zo graag. Thanks Shamaal, je bent niet te doen.