Easton, Ella, Yala

Onze chauffeur heet, zoals je al een paar maal bent tegengekomen: Easton. Uit de naam kan afgeleid worden dat hij boeddhist is. Ik kan dat niet hoor, maar de mensen die hier wonen wel. Hij is  gehuwd met een christelijke vrouw.. Een rustige, vrij stille man van 51 die dus nu ook al 14 dagen van huis is. Hij is buschauffeur van beroep en leende of huurde onze “VAN” van zijn baas om met ons op zwier te gaan. De bus van Shamaal was te klein en van zijn ouders mocht hij niet alleen met ons op zwier. Easton is een vriend van de vader van Shamaal. Zijn vader had dus Easton  gearrangeerd voor ons. Het is de eerste maal dat ze samen toeren. Het leeftijdsverschil deert hen niet echt, ze vinden het met elkaar.  Easton heeft een zoon van 21 en een jongere dochter. Hij doet zijn best om Engels te spreken. Het lukt hem wel, al is zijn woordenschat beperkt. (Wie ben ik om dat te zeggen.) Hij hoort echt bij deze trip en we betrekken hem waar het kan. Hij vindt het plezant om er deel van uit te maken. Easton heeft een vettig lachje, die we graag horen en daarom proberen uit te lokken. Als chauffeur kunnen we ons geen betere voorstellen want van het verkeer heb je hier gewoon geen idee. Ik haalde het in het begin even aan. Ondertussen zijn we het al wat gewoon. In de bergen was het wat rustiger, maar de kronkelende wegen waren dan op zich weer lastig om op te rijden. Maar hij doet het: overal op een rustige, veilige manier. Ik vind het nog steeds verwonderlijk en zou zelf geen meter met een auto willen rijden. De wegen zijn wel goed. Daar ligt het niet aan. Er zijn er niet veel. Door elk dorp 1 hoofdweg. Zijstraatjes zijn vaak aardewegen. Hier enkele verkeersregels die wij niet kennen en die meer gewoontes lijken dan regels: 2 vaks banen zijn eigenlijk 3 vaks banen. Het midden is om voorbij te steken. Wil je dat doen, dan toeter je. Wie op dat moment links rijdt, wijkt wat uit naar links. Rechts van hetzelfde in omgekeerde richting. In het midden kan je dan voorbijsteken. In elke straat is er plaats om voorbij te steken. Dat  doe je overtuigd en vol vertrouwen dat wie op je afkomt vertraagt of uitwijkt.
Enkel in de centrums zijn er snelheidsbeperking. Erbuiten niet. 
Je houdt er steeds rekening mee dat koeien of honden de straat kunnen oversteken. 
Verplaatsingen van het één naar het ander nemen soms nogal tijd in beslag en zijn een serieus onderdeel van  tijdens deze roadtrip van west naar oost, via het midden naar zuid en terug naar west. We zijn blij dat we dat met onze chauffeur op het gemak en veilig kunnen doen. 
Elke ochtend staat onze bus keurig gepoetst van binnen en van buiten klaar. Af en toe met een fris geurend bloemetje erin. Dat is Easton. In de morgen ‘morning sir, madam’  en de avond ‘sleep Well’ Dit terwijl hij zijn stralende tanden blootlacht, precies of we zijn de koning en koningin zelve. . Elke dag staat hij erop om ons te helpen met de bagage. Gaan we ergens naartoe, dan zet hij ons netjes af bij de deur  en wacht geduldig af tot onze activiteit gedaan is . Bijna tot het gênante toe, thuis zouden we zeggen dat we met den oto naar ‘ ‘ t wc gevoerd worden. Soms  gaat hij mee en amuseert zich met ons. Drivers zijn gedienstig en behulpzaam. Dat hoort zo. Voor deze job hebben zijn ze gevraagd. 
Drivers zijn hier iets apart in het land. Ze zijn chauffeur, brengen toeristen aan en genieten dus op vele plaatsen een voorkeur behandeling. Soms krijgen ze  een commissie. Ze slapen voor iets van niets in de driversruimte.. Slaapzaaltjes waar alle drivers samen slapen. In grote hotels kan dat oplopen tot 10 per slaapzaal. Dat lijkt me niet altijd een cadeau. Ze eten soms in een afzonderlijke ruimte of zeker apart aan tafel en krijgen ook ander eten voorgeschoteld. Ze zijn er tevreden mee. Omdat we ons daar zelf niet altijd goed bij voelden  nodigden we hen telkens uit en zeggen Easton en Shamaal geen nee tegen ons voorstel om bij ons aan te schuiven. Ze zijn blij dat ze ook van de kaart mogen kiezen en kiezen bescheiden. We betalen graag hun eten en meestal moeten we dat zelfs niet eens doen, omwille van het feit dat ze driver zijn. We hebben hem graag, onze Easton. We respecteren hem om wat hij doet voor ons. Hij voelt dat, waardoor hij nog meer zijn best doet en zich inzet om het ons naar onze zin te maken. Respect en dankbaarheid kunnen we niet genoeg tonen, vandaar dat ik eens over hem wou schrijven. 
Om ons verhaal verder te vertellen waren we gestrand in Ella. De wekker stond op 7 omdat we voor de toeristenstroom van boven op mini adamspiek wilden staan. Een stukje wandelen om een uitzicht te krijgen op de streek waar we beland waren. Bergen die nooit besneeuwd worden. Ze kennen hier geen vier seizoenen. De moesson speelt hen parten. Concreet komt het erop neer dat vanaf maart, april tot oktober het zuiden en westen te maken krijgt met wind die hen regen brengt. Het blijft weliswaar warm omwille van hun ligging tegenover de evenaar. Tijdens deze periode verlegt het mooie seizoen zich dan naar het oosten en noorden. We proefden ondertussen van alle streken en zagen de invloed ervan op de fauna en flora. 
We trokken van Ella naar Yala en zagen de bergen smelten tot heuvels om uiteindelijk vlaktes te worden. Yala is, gekend om zijn nationaal park en is het begin van het zuiden van Sri Lanka.
3 maand was ‘ river edge’  open. Mooie rustige ligging, nette kamers en gastvrije mensen. Broer en zus speelden de hoofdrol. We waren de eerste logeerders die bij hen de lunch namen en werden daarom gekiekt voor hun archieven of website. In de avond gingen we naar het meer waar we getuige waren  van een koppel die ging huwen en hier was voor een fotoshoot . Aarzelend werden we aan hun fotoalbum toegevoegd en zij aan de onze. Langs het meer logeerden er enkele tjoolders in kramikkige tentjes. Een papa stond zijn zoontje te wassen langs het meer. Schattig en schrijnend tegelijk. Net voor zonsondergang waren we op het zuidelijke strand met de woelige zee. In onze winter is het hier heerlijker toeven. De zee is er dan kalm en het strand is dan een beach. Nu is de zee ruw en ontstuimig. 
Deze ochtend stond de wekker op 4 u omdat we vooraan in de rij wilden staan om het nationaal park te bezoeken. We waren vierdes en reden om 5:30 u de toegangspoort door in onze jeep. De chauffeur van deze jeep had in de weg hiernaartoe een tandje bijgestoken. Gelukkig staan er geen flitspalen, was er niet veel verkeer, kon ik me goed vasthouden en gaf ik me vol vertrouwen over. Wat kon ik anders. Yala is een heel mooi tropisch natuurgebied. Omdat het zuidelijk ligt en aan zee is het helemaal anders dan Sirigiya. Meer savanne. De drivers maken er onder elkaar een wedstrijd van om zoveel mogelijk rariteiten te spotten. Ze gaan hierin ver en zitten met een bluts in hun koetswerk niet in. Anderzijds verwittigen ze op hun parcours elkaar wat ze waar zien, zodat ze hun toeristen naar de bezienswaardigheden kunnen brengen. We werden verwend door de onze: een beer kwam naast ons wandelen, we zagen krokodillen, luipaarden, mooie vogels, ossen, liguanen, jakhalzen, arenden cirkelden boven ons hoofd, een uil draaide slaperig zijn koo in onze richting terwijl hij rustte bij de poel. We zagen van alles waar we het bestaan niet eens  van wisten. Onze chauffeur was een natuurliefhebber en goeie fotograaf. Hij beloofde me zijn beelden door te mailen. Ik hoop dat ie van zijn woord is en jullie kunnen meegenieten. Momenteel richting zuidwesten aan het rijden, onze laatste bestemming en thuisbasis van Easton en Shamaal. De bedoeling is om hier 2 nachten te blijven en wat te relaxen. Het trippen, het vroege opstaan zit wat in onze kleren. Bentota zal ons wel wat rust geven voor we ons wagen aan de grote overtocht. Het kort in.