The end

Dit verhaal heb ik gespaard tot op het einde. Soms kon ik het in mijn verslagen  toch niet laten en zal dit je niet verrassen. Ik had het moeilijk in de luchthaven om afsheid te nemen van Shamaal. De tranen zaten niet ver weg. Ook bij hem niet. Hij kan natuurlijk zeggen wat hij wil maar de voelmuis in mij zegt echter dat dit geen fake was: deze Tour  liet ook bij hem een indruk na.  Onze jonge volk, zijn leeftijdgenoten, zinden hem wel. Op de weg naar de luchthaven verwoordde hij dat ook en verontschuldigde hij zich nog voor het geval moest hij fouten gemaakt hebben. Ik heb ze in die 17 dagen in ieder geval niet gezien. Nu begrijp ik waarom Greet verleden jaar terug kwam en hem de hemel in prees. Het was echt waar. Hij is goed. Als gids en persoon. . Hij toonde ons zijn land, Sri Lanka. Voor een 23 jarige deed hij dat trots en met een grondige kennis ervan. Ik kan me moeilijk voorstellen dat je in België een jongere van die leeftijd vindt, die eigenlijk niet naar een hogeschool is geweest, en zoveel weet over elke streek van het land.  Hij verkende met ons alle streken en toonde er de diversiteit van.. Hij wist alles over de verschillende godsdiensten.  Als islamiet deed hij dat met veel respect voor de gebruiken van elke godsdienst. . Hij verraste me met zijn open geest en gezonde, eigentijdse  visie op geloof en kijk op de mens. De vele vragen over gewoontes, typische gebruiken, planten en dieren kregen een antwoord. Hij liet ons dingen proeven en wist te vertellen hoe het gemaakt was. Waarschuwde ons als hij dacht dat fruit of voedsel niet vers of lekker was, of wanneer iets hem verontrustte . Elke dag opnieuw vol overgave en verantwoordelijkheidszin stond hij klaar. Bezorgd en oog voor ieder van ons. Geregeld zag ik hem bij groot en klein polsen wat ze van het één of ander vonden. Elke dag  vroeg hij of het een leuke dag was, wat we van de kamers vonden. Hij organiseerde onze reis. Aanvankelijk was dat even wennen. Nog het meest voor mij denk ik, die op andere reizen meestal het heft in handen neemt. Vol vertrouwen gaf ik het over en vond het bijzonder comfortabel om die verantwoordelijkheid even te lossen. We hadden maar te vragen en het werd geregeld. De contacten die hij heeft zijn uitgebreid. Overal wordt hij met open armen ontvangen, is hij precies kind aan huis of vriend en wordt hij graag gezien. Bijzonder snel krijgt hij iets geregeld. . Op een speelse manier wist hij één voor één onze gasten aan te voelen en mee te nemen. Omdat hij geestig, uitdagend was tegelijk matuur dwong hij respect af. De afwisseling tussen cultuur, natuur en activiteit was afgewogen en in balans. Hij zette ons soms vroeg op de been, wat mij niet altijd lukt op reis  en reed niet minder dan  1890 km met ons rond. Gaandeweg nam hij ons mee in zijn verhaal over zijn familie, zijn vurige wens om ook eens Europa te zien en zijn droom om ooit in het huis van zijn over-over grootvader, in Bentota, een eigen guesthouse te beginnen. Op de terugweg naar de luchthaven las ik op een reclamebord: If you never chase your dreams, you never catch them. Zo begon deze reis met een  droom en zo geloof ik erin dat Shamaal ooit gasten zal ontvangen bij hem thuis want het is een droom van een gast. 
We landen net in Dubai en hangen hier tot morgenmiddag. Heb er niet zoveel zin in maar het is nu zo. We kunnen het maar meepikken. Ben alleen beetje bang dat ik hierdoor Sri Lanka zal verliezen want ik wil het land en Shamaal in mijn hart houden en koesteren. 
Hiermee stoppen ook mijn vertellingen. Back to reality.